Z jakich materiałów są wykonywane gongi kościelne?

Gong kościelny składa się z metalowej czaszy umieszczonej na stopce, w którą to w trakcie mszy świętej ministrant uderza drewnianą pałką. Uderzenie w gong wskazuje zebranym ważny moment mszy – przeistoczenie. Sposób celebrowania tych chwil, ilość uderzeń w gong jest zróżnicowany i zależny od szczegółowego scenariusza mszy. Zgodnie z nim ministrant powinien dawać znak gongiem tuż przed przeistoczeniem, tak aby zebrani w kościele zdążyli przyjąć postawę klęczącą. Schemat prowadzenia mszy przewiduje również dzwonienie:

• po zakończeniu modlitwy zebranych wiernych
• po zakończeniu przygotowania darów, przed słowami „módlcie się, aby moją i waszą duszę…”
• po zakończeniu pieśni Sanctus a przed epiklezą
• po zakończeniu przeistoczenia, tuż przed aklamacją
• po słowach „baranku Boży…”

Zarówno dzwonienie jak i gongowanie powinny zostać wykonane dokładnie i starannie, ale przede wszystkim w ściśle określonych momentach.

Użycie gongów w trakcie ukazywania najświętszych postaci regulowane jest określonymi zasadami. Przede wszystkim dźwięk gongu musi następować w idealnie równych odcinkach czasu. Dźwięk wydobyty z gongu musi być niezwykle czysty, na tyle, aby wierni zebrani w kościele nie mieli wątpliwości w wyróżnianiu następujących po sobie uderzeń. Również siła uderzeń ma znaczenie. Należy dostosować ją do aktualnych warunków panujących w świątyni, przede wszystkim ilości osób zebranych na mszy. Jeżeli w kościele znajduje się maksymalna ilość osób dźwięk wypływający z gongu musi być głośny i dominujący.

Z jakich materiałów wykonuje się gongi kościelne?

Najważniejszym elementem decydującym o jakości i czystości dźwięku wydobywanego z gongów kościelnych jest materiał z jakiego są one wykonane. Gongi kościelne najwyższej jakości wykonuje się z brązu lub połączenia kilku surowców składających się na tzw. mosiądz.

Mosiądz to jeden z najczęściej stosowanych stopów metali stosowanych do wyrobu gongów kościelnych. Składa się z połączenia miedzi i cynku, zwykle cynk sięga w nim do 40%. Do obu głównych składników dodaje się jeszcze inne dodatki stopowe, jakimi są: ołów, aluminium, żelazo, chrom, cyna, mangan czy krzem. W zależności od szczegółowego składu chemicznego stopu, topnieje on w temperaturze ok. 1000 °C.

Mosiądz używany w pracowniach brązowniczych cechuje żółto-złoty kolor, chociaż jego barwa zależy od ilości cynku. Gdy jego zawartość sięga 45% gong przybierze kolor pomarańczowo- żółty, jeżeli będzie go coraz mniej gong, będzie przybierał będzie barwę coraz bardziej zbliżoną do naturalnego koloru mosiądzu.

Gongi kościelne mogą być błyszczące lub matowe, mogą być pozłacane a nawet rzeźbione. Gongi wykonane z odlewów dodatkowo można lakierować i polerować. Również ich wielkość jest różnorodna, średnica gongu zaczyna się zwykle od 18 cm a kończy na 38 cm. Gongi kościelne różnią się też pomiędzy sobą budową poprzez różną ilość tarczy. Wyróżnia się gongi jednotonowe, czyli jednotarczowe, dwutonowe oraz trójtonowe, składające się z trzech tarczy. Tarcze są zwykle wypukłe lub faliste, lekko zagięte na rogach.